Henk Westbroek, Het gelijk van Taylor Swift en Thom Yorke, Sena Performers Magazine (1, 2015)
"De muzikale FIM heeft in haar verklaring vastgelegd dat het redelijk en nastrevenswaardig is om de opbrengsten van de elektronische muziekdistributie op 50/50 basis te verdelen tussen de producenten van muziek en de uitvoerenden ervan. Precies zoals Sena dat in haar praktijk doet. Als er een liedje op de radio wordt gespeeld, gaat de helft van de uitvoeringsrechten immers naar de producent van dat liedje – zeg maar de platenbaas – en de andere helft mogen de uitvoerenden onder elkaar verdelen. Als in een café een werkende jukebox staat, dan worden de uitvoeringsrechten van de uitgekozen liedjes door Sena ook op 50/50 basis onder producenten en muzikanten verdeeld.
Bij de digitale jukebox die Spotify heet, is de verdeling van de opbrengsten ineens een stuk minder fair. Dat omdat het volgens Europese regels verboden is dat uitvoeringsrechten via de Sena’s van de verschillende Europese landen worden uitgekeerd. Omdat Europa collectieve belangenbehartiging van uitvoeringsrechten bij digitale jukeboxen verbood, worden de platenmaatschappijen nu slapend rijk. Alle grote platenmaatschappijen en een paar iets kleinere zijn gezamenlijk eigenaar van Spotify. Spotify maakt nog steeds geen dubbeltje winst omdat de eigenaren (de platenmaatschappijen) de inkomsten vooral verdelen onder de rechthebbenden van liedjes en dat zijn in de eerste plaats… de platenmaatschappijen."
Lees het artikel hier.
