AMI 2017/4, p. 139-145, Olga Meijer: “Muziekplagiaat is hot. In de Verenigde Staten lijkt zelfs een trend te zijn ingezet door de alom bekritiseerde Blurred Lines-zaak, waarin onder andere artiesten/componisten Pharrell Williams en Robin Thicke werden veroordeeld tot het betalen van een forse schadevergoeding wegens muziekplagiaat.
Het verschil tussen de in het geding zijnde werken ‘Got to give it up’ van Marvin Gaye en ‘Blurred Lines’ was echter dermate groot, dat veel muzikanten en juristen van mening waren dat met deze uitspraak de grens tussen inspiratie en daadwerkelijke inbreuk onaanvaardbaar werd vervaagd, ‘geblurred’ zo u wilt. Aangemoedigd door het schijnbare gemak waarmee in deze zaak plagiaat werd aangenomen, waarnaast uiteraard de hoogte van de toegewezen schadevergoeding een rol speelde, zagen Amerikaanse componisten hun kans schoon en volgden vele plagiaatclaims. De makers van de monsterhit ‘Uptown Funk’ zagen zich zelfs geconfronteerd met meerdere claims, waarbij vaak in de vergetelheid geraakte bands zich op het standpunt stelden dat bepaalde elementen aan hun werk waren ontleend.
Dan ligt de vraag voor of het in Nederland ook zo gemakkelijk zou zijn om te scoren in een plagiaatzaak en of dus te verwachten valt dat die Amerikaanse trend navolging vindt. In Nederland worden geschillen over muziekplagiaat doorgaans ter beoordeling voorgelegd aan de VCP, een deskundigencommissie bestaande uit componisten en juristen. Aan de hand van de plagiaatzaken die aan de VCP en aan de Nederlandse rechter sinds 2004 zijn voorgelegd, wordt onderzocht of een dergelijke uitspraak in Nederland mogelijk zou zijn. Aangezien de Nederlandse rechter slechts een handjevol uitspraken over muziekplagiaat heeft gedaan, wordt hierbij ook de relevante Belgische rechtspraak betrokken. Tot slot zal de Blurred Lines-zaak nog uitgebreider worden behandeld.”
