Erwin Angad-Gaur (senior adviseur Kunstenbond vakgroep Muziek/Ntb en directeur VCTN), Reflecties, "Schuld", Sena Performers Magazine (1, 2019)
"De muziek van Queen beleeft hoogtijdagen. In verkoop en in streams. Dankzij de film Bohemian Rhapsody, die prijs op prijs binnensleepte en bezoekersrecord na bezoekersrecord verbrak. Maar het succes van Queen had nog groter kunnen zijn. Als…
Als muziekmanager Simon Napier-Bell niet had verhinderd dat Queen in plaats van Wham! als eerste westerse rockband in communistisch China op mocht treden. Napier-Bell beschrijft het in I’m coming to take you to lunch, een kruising tussen een autobiografie, een schelmenroman en een rapportage; een unieke inkijk in de muziekindustrie. Napier-Bell werkte anderhalf jaar aan de publiciteitsstunt die Wham! moest laten doorbreken in de Verenigde Staten. Politieke doelen had hij niet. De band eiste van het management een doorbraak binnen twee jaar, een onmogelijke opdracht tenzij… Tenzij middels een nieuwsfeit waardoor de band in alle journaals en alle media zou staan. De eerste westerse band in China.
Schuld
Het lijkt de basisvisie van Napier-Bell: de muziekbusiness is een constante strijd van artiest tegen platenmaatschappij en van gevechten tegen boekers, regisseurs en media. Het is een smerig spel soms, waarin elke illusie van morele superioriteit een teken van ijdelheid is. De grootste schurk is de
platenmaatschappij. En eigenlijk is iedereen die voor de platenmaatschappij werkt moreel verwerpelijk, van de koffiejuffrouw tot de hoogste baas: zij leven immers van het oplichten van artiesten. Zoals iedereen, van de artiest die een slecht platencontract tekent om maar aan de bak te komen tot aan Napier-Bell zelf, die het management van een artiest accepteert, medeschuldig is aan het in stand houden van het systeem. Wij werken er allemaal aan mee. [...]"
Lees de opinie hier
