Erwin Angad-Gaur: reflecties in Sena Performers Magazine (3, 2019)

02-10-2019 Print this page
B915854

Erwin Angad-Gaur (senior adviseur Kunstenbond vakgroep Muziek/Ntb en directeur VCTN), Reflecties, "Ongewenste intimiteiten", Sena Performers Magazine (3, 2019)

“Zelfs het ‘harde’ nieuws is vaak verworden tot ‘infotainment’, we zien liever een beroemdheid aan tafel, dan een – ons onbekende – expert, is de wijsheid van veel nieuwsredacties, die, als de dood voor het gevreesde ‘zapmoment’, de kijker graag willen behouden. [...]

 

Wil een talkshow een bekendheid aan tafel, dan wordt de kans op herhaling van gasten groot. Er zijn er nu eenmaal per definitie maar een beperkt aantal van. Aardig was dat een kennis van mij die de afgelopen jaren regelmatig aanschuift bij een veelbekeken televisieprogramma ook zelf de effecten opmerkte. “Opeens spreken mensen me aan bij de slager en bij de supermarkt, men kijkt me ongegeneerd na. Sinds ik opeens regelmatig op tv ben. Op zich is het misschien niet verrassend, maar… Wat maakt toch dat mensen, als ze je kop op tv zien, opeens denken dat ze je kennen?” [...]

 

Dat men je herkent is een ding, dat men intimiteit uitstraalt en verwacht kan lastig zijn. Maar hoe komt het toch, die plotse intimiteit? [...] De meest dominante wetenschappelijke verklaring raakt precies de kern: het kijken.

 

Naar iemand kijken, zeker iemand recht in de ogen kijken, is een intieme daad. Het is vergelijkbaar met de afstand waarop mensen van elkaar blijven: hoe dichter bij, hoe intiemer of bedreigender. [...]

 

Maar wat heeft dat met de benadering van beroemdheden te maken? Alles, volgens sommige wetenschappers. De bekendheden op televisie staren wij minutenlang aan. Naar niemand kijken wij zo ongegeneerd lang als naar de mannen en vrouwen op televisie. [...]

 

Veel bekendheden geven nu en dan toe er wat ongemakkelijk van te worden. [...] Sommige beroemdheden trekken zich in reactie terug, gaan enkel nog met zonnebril en een rare hoed de straat op; bijna een garantie om op te vallen. [...] Manilow schrijft er bij vaak medelijden te hebben met de steeds jongere sterren, die plots, zoals hijzelf ooit rond zijn dertigste, met alle aandacht moeten leren omgaan. Maar uiteindelijk valt ook dat prima te leren. Schichtig over straat gaan is in ieder geval het slechtste medicijn."

 

Lees de volledige opinie hier.