[gedaagden] veroordeelt om aan [eiser] te betalen een bedrag van € 2.629,51, en een bedrag van € 326,70 ter zake van buitengerechtelijke incassokosten. Tussen [eiser] en [gedaagden] is een overeenkomst tot stand gekomen: De in 5.1 en 5.2 geschetste verklaringen en gedragingen duiden er op dat [eiser] en [gedaagden] feitelijk uitvoering zijn gaan geven aan een overeenkomst, strekt tot het adviseren over IE-beschermingsmogelijkheden en totstandkomen van overeenkomst tussen [gedaagden] en een investeerder. Heen en weer is er contact geweest over ondernemingsplan. [eiser] niet op eigen initiatief werkzaamheden gaan verrichten.
[eiser] is zelfstandig adviseur en projectbegeleider en gedaagde is een vennootschap onder firma. Volgens eiser had [eiser] een overeenkomst met [gedaagden] om te adviseren over IE (intellectuele eigendom)-beschermingsmogelijkheden en licentiemogelijkheden voor een afscheidsmodule, het zoeken naar een investeerder en in het kader daarvan reviseren van het ondernemingsplan dat [gedaagden] hadden opgesteld. Gedaagde stelt dat er geen overeenkomst tot stand is gekomen en weigert de door eiser opgestelde factuur te betalen.
De kantonrechter oordeelt dat er sprake is van een overeenkomst. Uit de correspondentie blijkt dat eiser steeds gehandeld heeft na contact met gedaagde en niet op eigen houtje heeft geopereerd. Eiser heeft contact gehad met de octrooigemachtigde en heeft advies ingewonnen over modelrechten. Eiser heeft het businessplan aangepast en verbeteringen voorgesteld die gedaagde heeft geaccepteerd. Gedaagde mocht er niet op vertrouwen dat eiser voor zijn gewerkte uren betaald hoefde te worden als er een investeerder was gevonden. Dat de samenwerking op een gegeven moment spaak is gelopen hoeft niet te betekenen dat de gewerkte uren niet hoeven te worden betaald.
Kantonrechter besluit dat het geen overeenkomst is en dat [gedaagden] de factuur die [eiser] in verband daarmee aan hen heeft gezonden en bijkomende kosten, moeten betalen.
